yok mu bana bakacak biri?

Haftabaşı itibarıyle yakaladı beni yine bu meret. Faranjit, bronşit.. Her isim takıldı kendisine. Soğuk algınlığı değil ama. Daha çiddi geliyor kulağa diğer isimler diye sanırım, korkuyorum.
Ateş, ağrı, uyku ne arasan var. Hastalanacağımı hissettiğim an önlemlerimi almaya başladım ama ne çare. Kaçış yok. Herzamanki gbi yine çok ağır ellerindeyim vicdansız hastalığın. İş yerinde olmak cabası. Kafamı kaldıramıyorum, gözlerimi açamıyorum...Sabahtan beri hayal kuruyorum: "şöyle güzel bi tas çorba olsaydı şimdi"... Hain Orchant'a söyledim "bi mercimek çorbası olsa, şöyle süzme..yaparmısın" diye.. "mercimek süzemem ama göz süzerim" dedi...İnsanın böyle dostlarının olması ne şans değil mi :)
Neyse gelelim anlatmak istediğim konuya asıl. Çocukluğumdan beri hiç nazım kaprisim yoktur. Her işimi kendim halleder, her zorluğun üstesinden gelirim. (zaman zaman iyi birşey olmadığını düşünsemde.) Ama bu hastalık zamanları yok mu.. ah bitiriyor beni. Dünyanın en zayıf kişiliği haline geliyorum. Herkes sorsun nasılım diye, koşuştursun insanlar iyileşeyim diye, korksunlar bana birşey olacak diye, ekstra sevgi gösterileri düzenlensin istiyorum... Normal mi, herkes böyle olur mu bilmiyorum ama ben böyle olmayı seviyorum. Sanırım hastayken baskıladığımız duygularımız ortaya çıkıyor. Bünye ile beraber ruh da zayıflıyor. Bakışlarım değişiyor, hastalıktan dolayı baygın olan gözleri bu ruh hali içinde bir kat da ben bayıltıyorum.. ohhh şahanee...
Annemi aramadım daha. Arasam hemen gelip birşeyler kaynatacak şakkadanak iyileşicem biliyorum. Ama sonra yapamıycam bu kaprisleri. Sırf bu yüzden şirket doktoruna indim. 5 değişik çeşit ilaç yazdı. Hah işte budur. Şimdi yavaş yavaş iyileşirim.

Hepsinin saatlerini akılda tutamayacaım için yazdım bir kaıda. Her saat birey. Aslında birini görevlendirmek vardı ya bunları bana hatırlatacak.. Var mı gönüllü acaba.. hımm ben bi bakınayım etrafa.. ayyyy.. çok hastayııımmmm...